مقالات

صنعت فولاد، با کوره‌های عظیم و غول‌پیکر خود، همواره نماد قدرت صنعتی و سازندگی بوده است. اما این غول آهنین، یک پاشنه آشیل بزرگ دارد: ردپای کربنی سنگین. در دنیایی که «کربن‌زدایی» و «فولاد سبز» به کلیدواژه‌های بقا تبدیل شده‌اند، همه به دنبال یک راه‌حل انقلابی می‌گردند. اما اگر به شما بگوییم این راه‌حل شاید نه در دستان مهندسان متالورژی، که در ذهن یک شیمیدان برجسته به نام پروفسور عمر یاغی نهفته باشد، چه؟

در دنیای صنعت، داستان‌های موفقیت بسیاری وجود دارد، اما کمتر داستانی مانند معجزه‌ی «پوزکو» (POSCO) الهام‌بخش است. شرکتی که در سال ۱۹۶۸ در کشوری جنگ‌زده و فاقد هرگونه سابقه‌ی مدرن در فولادسازی متولد شد و تنها در چند دهه، به یکی از معتبرترین، نوآورترین و سودآورترین غول‌های فولاد جهان تبدیل گشت.این فقط داستان یک شرکت نیست؛ داستان اراده‌ی یک ملت است. اما سوال کلیدی اینجاست: پوزکو چگونه توانست همزمان با رشدی سرسام‌آور، اعتباری پولادین برای خود بسازد؟ در دنیایی که بسیاری از شرکت‌ها در مسیر رشد سریع، کیفیت و اعتماد را قربانی می‌کنند، پوزکو چه راه متفاوتی را انتخاب کرد؟

در دنیای کسب‌وکار امروز، همه ما با مفاهیمی مانند «سودآوری»، «سهم بازار» و «بهره‌وری» آشنا هستیم. اما در شرکت‌های پیشرو جهان، واژگان جدید و قدرتمندتری در حال شکل دادن به استراتژی‌های کلان هستند: مسئولیت‌پذیری، شفافیت و پایداری. این مفاهیم دیگر یک انتخاب اخلاقی لوکس نیستند، بلکه یک ضرورت استراتژیک برای بقا و رشد در قرن بیست و یکم هستند.

وقتی عبارت «ساخت ژاپن» را می‌شنویم، مجموعه‌ای از مفاهیم به سرعت در ذهن ما شکل می‌گیرد: دقت، دوام، نوآوری و کیفیتی تکرارنشدنی. این اعتبار جهانی، اتفاقی به دست نیامده، بلکه حاصل یک فلسفه و فرهنگ عمیق است که در تار و پود صنعت این کشور تنیده شده است. در رأس این صنعت، غول‌هایی مانند شرکت فولاد نیپون (Nippon Steel) قرار دارند که نه تنها فولاد، بلکه «استاندارد کیفیت» را به جهان صادر می‌کنند.

در فرهنگ عامه ما ایرانی‌ها، وقتی می‌خواهیم از وفور نعمت، ثروت بی‌پایان و بی‌نقصی حرف بزنیم، یک جمله کوتاه کافیست: «اینجا کویته!». این ضرب‌المثل، میراث تصویری رؤیایی از همسایه جنوبی ماست؛ تصویری که در ذهن نسل‌های گذشته از کویتِ دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی حک شد، سرزمینی که نماد مدرنیته، فرصت‌های شغلی و پیشرفت سریع بود.اما آیا این تصویر که در ذهن ما ثبت شده، هنوز هم با واقعیت امروز کویت و چشم‌انداز اقتصادی منطقه در صبح شنبه، ۴ اکتبر ۲۰۲۵، همخوانی دارد؟ یا شاید آدرس «کویتِ» رؤیاهای ما تغییر کرده است؟

یک سرآشپز ماهر می‌داند که طعم نهایی غذا، به تازگی و کیفیت مواد اولیه‌اش بستگی دارد. یک خیاط چیره‌دست می‌داند که دوام یک کت، به اصالت پارچه‌اش گره خورده است. در صنعت فولاد نیز دقیقاً همین قانون پابرجاست. کیفیت محصول نهایی که در سازه شما به کار می‌رود، مستقیماً به کیفیت «ماده اولیه» آن وابسته است.در زنجیره ارزش فولاد، همه‌چیز از یک نقطه شروع می‌شود: تولید شمش. اینجاست که «ژنتیک» فولاد شکل می‌گیرد. در سومین مقاله از سری مقالات «ستون‌های اعتماد»، به سراغ یکی از مهم‌ترین حلقه‌های این زنجیره یعنی «شرکت فولاد خوزستان» می‌رویم تا ببینیم چرا زنجیره اعتماد، از همان حلقه اول آغاز می‌شود.

اگر به شناسنامه فنی مستحکم‌ترین و مهم‌ترین سازه‌های ایران - از پل‌های عظیم و سدهای ملی گرفته تا برج‌های سر به فلک کشیده - نگاهی بیندازیم، یک نام بیش از هر نام دیگری می‌درخشد: ذوب آهن اصفهان. این شرکت صرفاً یک تولیدکننده فولاد نیست؛ بلکه «مادر صنعت فولاد ایران» و سنگ بنای توسعه صنعتی کشور است. اما چگونه این میراث تاریخی، امروز به یک «اعتبار قابل اتکا» برای سازندگان و مهندسان تبدیل شده است؟در دومین مقاله از سری مقالات «ستون‌های اعتماد»، به سراغ این پیشگام صنعتی می‌رویم تا بفهمیم چرا اعتماد، ریشه در اصالت و تجربه دارد.